Voor mij, 'n einzelgänger, 'n oudere dame en omaatje, was dansen en bewegen het uitleven op muziek, in ritme en in passie. Het project was een groot avontuur. Ja heus. Het was een soort van hoogst individuele ultieme vrijheidservaring. Vrij, los! Ergens waren vaak nog anderen op de dansvloer, die je even tegenkwam of waarmee je een saamhorigheid ervaring had. Soms hoorde ik “met jou wil ik dansen,” of “wat dans jij mooi”. Dat maakte me even extra blij. Het gaf een soulmate gevoel en dat herinner ik mij van vroeger en dat is me nu weer overkomen.
Kom dans met mij de Danzon,
Amsterdam
29 en 31 mei in de Doelenzaal,
30 mei De Meervaart
met danssalon, choreografie: Ireen Kurvers en Tineke Veenhof
De allereerste Kom dans met mij de danzon was eind mei 2016 in de Amsterdamse Doelenzaal. Een fraai en heel oud buurttheater op de Kloveniersburgwal.
De Doelenzaal was 't thuis van het Internationaal Danstheater, een dansgezelschap met eigen orkest gespecialiseerd in werelddans dat ruim 50 jaar een eigen plek had in ons kunstbestel. Jan Linkens, de artistiek leider van het gezelschap destijds maakte als laatste voorstelling een stuk geïnspireerd op de Cubaanse Danzon.
In de slipstream van deze voorstelling is de eerste Kom dans met mij de danzon gemaakt met een kleine groep senioren amateurs. Het was een onverwacht, daverend succes en Gouden Dans, u in het theater was geboren.
Danzon, een kort verhaal
Door Maartje Brakenhoff, deelnemer van de eerste productie in Amsterdam.
De vertrekhal was smoezelig en de mensen die op hun vlucht stonden te wachten waren geïrriteerd. Alle vluchten hadden vertraging en op de borden werd geen informatie meer gegeven. Zij zat stilletjes in een hoekje op haar koffer, overzag het hele gebeuren. Ouders die met vermoeide kinderen op de grond waren gaan liggen want er waren natuurlijk te weinig stoelen in de wachtruimte. Zij zat nog heerlijk na te genieten van de afgelopen dagen. Hoe wonderlijk was alles verlopen.
Kon je bedenken dat je naar Cuba zou gaan. Niet alleen maar met een hele dansgroep. Hoe was dat zo gekomen. Door in een impuls zich aan te melden voor een cursus DANZON in Amsterdam. Dat was mogelijk gemaakt door de vereniging waar zij vrijwilligster was die tot doelstelling had oudere uit hun isolement te halen. Het idee hier achter lag om het dan te promoten om mensen meer in beweging te krijgen.
Eigenlijk had ze niets met dansen zij was er altijd onzeker over geweest kon geen maat houden en als zij zich eens liet gaan op de muziek werd er in haar omgeving op gereageerd doe toch even normaal en sloof je niet zo uit. Haar verbazing was toen groot dat zij werd ingeloot om de cursus te volgen. De ervaring had haar geleerd om hierover haar mond te houden want zij had geen zin in negatieve reacties.
De eerste les weet zij nog goed, veel te vroeg aangekomen in Amsterdam, dan even zoeken en richting de Rosse buurt. Wat een wereld. Al die toeristen met koffers, de bevoorrading van de restaurants het verkeer over de smalle grachten. Een hele ervaring.
Het kennismaken met de andere deelnemers aan de cursus en bonte verzameling toch wel excentrieke mensen natuurlijk de dames in de meerderheid en bijna allemaal een dansachtergrond. De 5 heren heel verschillend niet de mannen die ze gewend was in haar kennissenkring. Gelijk spontaan vol belangstelling en de reactie wat leuk geen dansachtergrond en toch de moed hebben om dit te gaan doen. De twee jonge dames van de dansacademie die uitleg gaven hoe de tien lessen gegeven werden en daarna 3 x een voorstelling voor publiek. Wat was het allemaal spannend geweest en wat waren de eerste keren slopend.
De filmpjes die gemaakt werden tijdens de repetities haar houterige bewegingen het grote verschil met de andere cursisten die zulke soepele bewegingen hadden. Zij moest bij iedere beweging na denken. Maar gelukkig het ging steeds beter en ook thuis probeerde zij de danspassen.
De datum van de uitvoering kwam dichterbij er werden foto’s gemaakt voor de affiches en of het zo moest zijn zij werd met haar Cubaanse partner het gezicht van de Danzon. Trots liet zij dit thuis zien maar dat was geen succes. Dat kwam ook door de erg blote jurk die zij aanhad. De dames die de lessen gaven hadden voor kostuums gezorgd en dat was een jurk die zij nooit zou durven dragen maar door het enthousiasme van de groep was zij al gauw over haar gene heen. Wat voelde zij zich in een andere wereld die ene keer in de week tijdens de repetities.
De voorstellingen werden een groot succes, er werd uitgebreid aandacht aanbesteed in de pers een eeuwenoude Cubaanse dans weer opnieuw in het theater dat was uniek. En toen was daar de uitnodiging van de Cubaanse ambassade om naar Cuba te komen. Dit was werkelijk uniek 20 personen op hun kosten daar werd door de groep niet lang over nagedacht er klonk een volmondig ja. Heel leuk waren de reacties toen van de mensen in haar omgeving. Cuba stond toen in het nieuws door het bezoek van president Obama.
De reis en de optredens waren fantastisch de bevolking vooral de ouderen waardeerde het enorm en zij dansten spontaan mee. Het was natuurlijk vermoeiend, maar om te zien hoe blij de mensen waren, hun hartelijkheid en gastvrijheid, dat gaf een grote dosis energie. Om veel van het land te zien was haast geen tijd voor want tijdens de trip kwamen nog verzoeken binnen voor extra voorstellingen. Langzaam voelde ze nu de vermoeidheid in haar lichaam en keek naar de andere leden van haar groep, sommige waren in slaap gevallen en andere waren met yoga oefeningen bezig, hoe wonderlijk een bont gezelschap mensen die elkaar totaal niet kende en nu 10 dagen met elkaar optrokken, zij hadden aandacht en begrip voor elkaar, het was één familie geworden. Geen vooroordelen, ieder in zijn waarde laten, niets gek vinden.
Zij kreeg een flesje water in haar hand geduwd en was weer terug in het heden. Daar stond de Cubaanse partner. In deze dagen hadden zij een meer dan vriendschappelijke band opgebouwd niet alleen dansend maar ook heel veel met elkaar gepraat. In het begin verliep dat gewoon maar op een zeker moment voelde zij allebei de spanning tussen elkaar. Eerst was er het ontwijken daarna het niet willen opvallen in de groep maar tijdens het dansen het extra kneepje of de subtiele aanraking. Verder was er niets gebeurd maar in haar hart wist zij dat als zij thuis kwam er niets meer hetzelfde zou zijn. Haar ogen waren opengegaan, de benauwdheid van het dorp waar zij 40 jaar terug naar toe was verhuisd werd haar overduidelijk helder, zij zou teruggaan naar haar geboorteplaats.
Bekijk de video van Kom dans met mij de Danzón in de Doelenzaal, Amsterdam
Wat een gouden greep: deze gouden dans. We werden actief en jong en speels door deze dansen. Met mijn slechte rug kwam ik 's ochtends vol pijn en somber gestemd naar de lessen. De bewegingen, de muziek, de sfeer, de mensen in de groep en de begeleiders waren zo vol licht en liefde dat ik de pijn vergat en zodoende mijn hele dag verder goed was.
Ik dacht: doe es gek. Maar ik vind het heerlijk. We lachen veel met elkaar ondanks dat we elkaar niet kenden. Mijn omgeving reageert verbaasd maar ziet ook mijn plezier.